Realiteitszin
Het is makkelijk gezegd: een renovatieopgave van 1.000 woningen per dag. Dat is waar het naar toe moet. En dan gaat het niet om spouwmuren en dubbelglas, maar om een volledig component dak, gevel of installatie. Dat vraagt om opschaling van alles. We maken ons nu vooral druk om het ontwerpen en uitvoeren van de technische opgave, maar de opgave is veel breder.
Bij 1.000 renovaties per dag, zal de helft van die woningen een aanvullende hypotheek nodig hebben. Dagelijks 500 mensen die een afspraak met hun bank willen. Voor de andere 500 woningen zal een corporatie extra leningen aan moeten trekken. Maar zij zijn gebonden aan de kaders van het Waarborgfonds (WSW) en de Woningwet, en kunnen niet onbeperkt lenen.
Laten we de prefab gevel als voorbeeld nemen. Er zijn momenteel enkele fabrieken voor complete gevels. Die kunnen volgens eigen zeggen met moeite opschalen naar 3.000 elementen per jaar, goed voor ongeveer 750 woningen. Per jaar. Dat is de behoefte voor één dag. Maar de kans dat er volgend jaar 250 extra fabriekshallen staan om elke dag 1.000 woningen te produceren, is klein. Daar is nu geen vermogen of personeel voor. Want we hebben al problemen genoeg om al die gebouwdelen aan te brengen. Bovendien, kan de industrie wel dusdanig opschalen dat we bouwmaterialen voor 1.000 woningen per dag hebben? En hoe krijgen we alles (materialen en mensen) op de juiste plek? De filedruk is hoog, maar als er dagelijks duizend vrachtwagens met bouwmateriaal extra gaan rijden (of vierduizend busjes) dan wordt het nog voller op de wegen.
En als we het dicht bij huis brengen, dan is met 1.000 renovaties per dag de kans wel heel groot dat er een bij jou in de straat is. En is het niet vandaag, dan morgen. Dan moeten werkzaamheden onderling worden afgestemd en bewonersoverlast beperkt, bijvoorbeeld in de omgevingsvergunning. Maar ook dat aantal zal sterk toenemen waardoor gemeenten de extra vergunningaanvragen niet meer aan kunnen.
Moeten we de ambitie dan maar opgeven? Nee, de noodzaak verdwijnt er niet mee. Maar een klein beetje realiteitszin zou wel helpen. Afwachten tot we in één keer 1.000 woningen kunnen doen werkt niet. De hele sector moet nu al in beweging komen. Laten we allemaal vanuit ons eigen werk eens nadenken hoe we, met dezelfde inspanning, twee keer zoveel kunnen bereiken door alles net iets slimmer te doen. Anders nadenken over onze dagelijkse activiteiten. Daarmee komen er vanzelf kleine veranderingen en misschien zit tussen die slimme ideeën wel het gouden ei waardoor we echt grote sprongen maken. En zo niet, dan is er toch een kleine verbeterstap bereikt. Bij dit alles moet niet voorbijgegaan worden aan de problemen en wensen van bewoners. Per slot gaat het nog steeds om duurzaam wonen!
